Achtergrond

 

Een Icoon is een heilige afbeelding die vooral binnen de oosters-orthodoxe traditie wordt gebruikt als venster naar het goddelijke. Anders dan gewone schilderijen probeert een icoon niet een realistische voorstelling te geven van een persoon of gebeurtenis, maar juist een geestelijke werkelijkheid zichtbaar te maken. Daarom worden iconen volgens eeuwenoude regels gemaakt. De schilder werkt niet vanuit individuele creativiteit, maar in een traditie waarin elke kleur, elke houding en elke lijn een diepere betekenis heeft.

Het gouden licht dat veel iconen omgeeft, staat symbool voor de aanwezigheid van God en voor een wereld die niet door tijd of schaduw wordt beperkt. Heiligen lijken niet op een echt portret, maar op een spirituele weerspiegeling van wie zij zijn. Ook het omgekeerde perspectief – waarbij lijnen naar voren lopen – is geen fout, maar een uitnodiging: de icoon komt naar de kijker toe en betrekt hem of haar in het heilige mysterie.

Iconen worden geschilderd op houten panelen, vaak met temperaverf en goudblad. Het maken ervan is traditioneel een vorm van gebed: elke laag verf, elk detail wordt met aandacht en devotie aangebracht. Daarom wordt een icoon niet alleen gezien als een kunstwerk een drager van heiligheid. Gelovigen gebruiken iconen in kerken en thuis om te bidden, te mediteren en zich te verbinden met Christus, Maria of de afgebeelde heiligen.

Zo vormt de religieuze icoon een unieke samensmelting van kunst, symboliek en spiritualiteit: niet bedoeld om te bewonderen op afstand, maar om een ontmoeting mogelijk te maken tussen de kijker en het goddelijke.